Filmy artysta, sztuka

Historia oparta na biografii malarza Kurta Barnerta. Mały Kurt jest bardzo przywiązany do swojej młodej i niezwykłej ciotki Elisabeth. Jej choroba i jej los wywrą duży wpływ na jego późniejsze, powojenne życie. Jako młody malarz Kurt zakochuje się w pięknej Ellie. Okazuje się, że jej rodzina skrywa pewną mroczną tajemnicę, związaną z losami głównego bohatera… Dodatkowo artystę wciąż dręczą wspomnienia z dzieciństwa, które przypadło na czasy rządów nazistów, a uwielbiany początkowo socrealizm przynosi gorzkie rozczarowanie. Czy ucieczka na Zachód przyniesie mu ukojenie?

Helsinki, 1945. Wojna się skończyła i dla malarki Tove Jansson życie zaczyna się od nowa. Kobieta zakochuje się w reżyserce Vivicę Bandler, a jej kreatywność zaczyna obierać nieoczekiwane ścieżki, kiedy postanawia spisać historię Muminków.

Polska, początek XXI wieku. Artystka wymykająca się zaszufladkowaniu i eksperymentujący muzyk. Dwójka outsiderów, których bardzo wiele ze sobą łączy. Androgyniczni, szczupli, bez włosów, często ubrani w identyczne uniseksy – wyglądają jak męska i żeńska wersja tej samej osoby. Ich stan zakochania przypomina perwersyjną wersję narcyzmu, bo, patrząc na kochanka, patrzą na własne odbicie. W ich relacji miłość przenika się ze sztuką. Intymnym wyznaniom i gestom nadana zostaje artystyczna forma. I odwrotnie – sztuka jest ich sposobem na życie emocjonalne. Żyją w stworzonym przez siebie świecie, w którym mogą wszystko projektować i kontrolować. Wszystko, oprócz własnych emocji.

Krynica, 1960. Do mieszczącej się przy deptaku pracowni Włosińskiego wchodzi Nikifor i rozpakowuje swój warsztat malarski. Spokojne, uregulowane, zaplanowane do ostatniego szczegółu życie Włosińskiego ulega zakłóceniu. Włosiński próbuje pozbyć się natrętnego gościa. Postanawia odnaleźć rodzinę Nikifora. Okazuje się, że Nikifor żyje całkowicie samotnie. Mieszka kątem, nie ma nawet metryki. Z punktu widzenia prawa… nie istnieje. Włosińskiemu udaje się tylko ustalić, że pochodzi z matki niemowy i nieznanego ojca. Włosiński nie należy do entuzjastów malarstwa ludowego. W miarę jak poznaje Nikifora, zaczyna doceniać jego dzieło. Widzi żarliwą wiarę Nikifora, a jednocześnie duchową wolność. Odkrywa, że malarstwie oznacza ona niezależność od opinii, w życiu – brak przywiązania do doczesności i głęboką pokorę. Widzi, jak sam jest głęboko zniewolony przez malarskie wykształcenie – uzależniony do malarskiej tradycji, od ocen i sądów. Od marzeń o sukcesie, o materialnej stabilizacji. Wychodzi na jaw, że Nikifor ma otwartą gruźlicę. Włosiński, dzieląc z nim pracownię ryzykuje nie tylko własnym życiem – ma rodzinę. Nikifor nie chce iść do szpitala, szkoda mu czasu, chce malować. Włosiński, aby umieścić go, musi wziąć nad nim opiekę oprawną. Na tę wiadomość żona wraz dziećmi przenoszą się do Krakowa. Nie pomagają tłumaczenia, że Nikifor jest umierający i ta opieka jest na kilka miesięcy. Jest rok 1967. Minęło 7 lat. Nikifor ciągle żyje.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

To zabawna i wzruszająca historia o zawiłościach miłości w XXI wieku. Mirabelle (świetna Claire Danes), młoda ekspedientka ekskluzywnego sklepu z rękawiczkami w Los Angeles. Chciałaby być artystką i przeżyć miłość swojego życia, tymczasem ma same długi i musi spłacać studencki kredyt. Jej życie diametralnie zmienia się, kiedy poznaje dwóch bardzo interesujących mężczyzn. Bogatego i przystojnego ponad 50-cio letniego rozwodnika Ray’a Portera (Steve Martin) oraz młodego, początkującego muzyka Jeremy’ego (Jason Schwartzman). Ray zasypuje ją prezentami i zaskakuje na każdym kroku, nie chcąc jednak angażować się w żaden poważny związek. Jeremy zaś jest jego zupełnym przeciwieństwem – niedoświadczony, biedny, ale za to zupełnie zwariowany. Kogo wybierze Mirabelle, a może raczej kto ją wybierze? Cokolwiek się stanie, życie Mirabelle i tak zmieni się już na zawsze.

Po pięciu latach "zamkniętego" śledztwa na nowo dokonywane zostają morderstwa przez niejakiego "Wujka Eddiego". Stan (Willem Dafoe), wracając do czynnej służby musi zmierzyć się z duchami przeszłości i ponownie odnaleźć zabójcę. Thriller oparty na koncepcji anamorfozy, technice malarskiej manipulującej prawami perspektywy aby stworzyć dwa odrębne dzieła na jednej płaszczyźnie malarskiej.

Młoda i niezależna Isabel Archer przybywa z Ameryki do dziewiętnastowiecznej Anglii przepełnionej konwenansami. Pełna ciekawości świata odrzuca małżeńskie oferty i wielbicieli. Nieoczekiwanie zostaje obdarowana sporym spadkiem i wyrusza na kontynent w poszukiwaniu nieznanego. We Włoszech za sprawą intrygi wychodzi za Gilberta Osmonda. Związek okazuje się tragiczną pomyłką.

W centrum akcji znajdują się handlarze dziełami sztuki, Theo van Gogh i jego brat Vincent, uparty malarz. Theo pomaga swemu bratu finansowo, jeszcze bardziej jednak dodawaniem otuchy, głęboko bowiem wierzy w talent Vincenta. Na geniuszu artysty jednak w jego czasach się nie poznano.